Þuan: 2. KISIM 244. Söz

“Allah-ü Teâlâ’nın, bir kuluna, faydalı, güzel iÅŸler yapmayı, çok kimsenin ihtiyaçlarını saÄŸlamasını nasip etmesi, çok kimsenin ona sığınması, bu kul için pek büyük bir nimettir. Allah kullarına ‘ıyâlim’ demiÅŸ, çok merhametli olduÄŸu için, herkesin rızkını, nafakasını kendi üzerine almıştır. Allah, bu kullarından bazısının nafakaları için ve bunların yetiÅŸmeleri, rahat yaÅŸamaları için bir kulunu görevlendirirse, bu kuluna büyük ihsanda bulunmuÅŸ olur. Bu büyük nimete kavuÅŸup da, bunun için ÅŸükretmesini bilen kimse, çok talihli, pek bahtiyardır. Bunun kıymetini bilip ÅŸükretmek, rabbinin kullarına hizmet etmeyi ve onları yetiÅŸtirmeyi saadet ve ÅŸeref bilmek gereklidir.”