« Önceki Söz
Þuan: 1. KISIM 155. Söz
»Sonraki Söz
Bir genç dik baÅŸlılık yaparak annesine isyan etmiÅŸti. YüreÄŸi sızlayan zavallı anne beÅŸiÄŸi getirip önüne koydu ve dedi ki:
Ey vefasız! Sen küçükken ben sabahlara kadar uyumazdım. Bir zamanlar zayıf, güçsüz, sürekli aÄŸlayan ufak bir çocuktun. Senin için uykusuz kalırdım. Åžu beÅŸikte hiçbir ÅŸeyden habersiz yatarken yüzüne konan sineÄŸi kovacak halin bile yoktu. Åžimdi büyüdün, güç kuvvet sahibi oldun. Bir gün mezar beÅŸiÄŸinde aynı acziyete düÅŸüp yine o hale geleceksin. Üzerindeki karıncayı kovamayacak, bu parlayan gözler âmâ olacak, kurda karıncaya yem olacaksın.