« Önceki Söz
Þuan: 7. KISIM 186. Söz
»Sonraki Söz
Ä°nsanın suçu kendi nefsinden bilmesi kulluk edebindendir. Yeter ki tevbe edip af dilemeyi bilsin. Suçu Allah’a isnat eden affa layık olamaz, rahmete kavuÅŸamaz. Hz. Âdem a.s. ile Ä°blis’in durumları bunun en güzel misalidir. Her ikisi de günah iÅŸlediler. Hz. Âdem a.s. cennetten uzak düÅŸtü, hasret çekti. Fakat af diledi, Allah’ın maÄŸfiretine mazhar oldu. Ä°blis ise isyanına devam etti, suçu Allah’a yüklemeye kalkıştı. Böylece hatayı kendisinin yaptığını kabul etmedi. Sonuçta rahmete layık görülmedi ve kovuldu.