« Önceki Söz
Þuan: 7. KISIM 162. Söz
»Sonraki Söz
Ä°mamı Gazali Hazretleri BaÄŸdat’taki Nizamiye Medresesi’nden ayrılarak on bir sene Åžam’da, Kudüs’te, Medine-i Münevvere’de nefsini tezkiye ve kalbini tasfiyeyle meÅŸgul oldu. Bir keresinde bir âlim, üzerinde yamalı elbise, elinde ibrikle Ä°mam Gazalî’yi gördüÄŸünde “Medresede kalıp ders verseydin bundan iyi olmaz mıydı?” demiÅŸ. Ä°mam Gazalî ÅŸöyle cevap vermiÅŸ: “Allah’ın saadeti gönlüme doÄŸdu. Ä°radem elimden gitti. Aklım vuslat güneÅŸine yöneldi.”
Sonra medreseye müceddit olarak döndü. Åžöyle söylüyor: “Benim medreseye dönmem tahsilime devam için deÄŸil, öÄŸrendiÄŸim manevi ilmi öÄŸretmek içindir.”