Þuan: 6. KISIM 10. Söz

Mısır’da uzun zamandır susmasıyla ünlenmiÅŸ iyi huylu bir derviÅŸ vardı. Birçok âkil kiÅŸi uzaktan yakından gelerek etrafında pervane olup derviÅŸten feyz almak istiyordu. Bir gece bu derviÅŸ kendi kendine ÅŸöyle düÅŸündü:

-Ä°nsan dilinin altında gizlidir. Böyle susup durmak olmaz. Misafirlerle konuÅŸmak gerek. KonuÅŸmazsam kimse benim âlim olduÄŸumu bilemeyecek. DerviÅŸ konuÅŸunca dost düÅŸman herkes onun Mısır’ın en cahili olduÄŸunu anladı. Adamın huzuru ve düzeni bozuldu, rahatı kaçtı. Çaresiz, Mısır’dan çıkıp baÅŸka yere gitmek zorunda kaldı. Ayrılırken tekkenin duvarına ÅŸunları yazdı:

Çirkin yüzümü güzel sandığım için perdeyi kaldırdım. EÄŸer aynada kendimi görmüÅŸ olsaydım, cahillik edip yüzümü örten perdeyi yırtmazdım. Ä°nsan sükût ederek üstünlük bulur, susmayan cahil ise rezil olur.” Sükûtun her zaman bir deÄŸeri vardır: Âlime heybet kazandırır, cahil için bir perde olur. EÄŸer âlimsen çok konuÅŸarak heybetini yitirme. Yok, cahilsen perdeni yüzünden sıyırma. Gönlündekileri insanlara açmak için acele etme. Bunu ne zaman olsa yapabilirsin. Fakat bir kez sır ortaya çıktı mı, onu tekrar saklamaya imkân bulunmaz. Kalem gibi susmak gerekir. Başı bıçakla kesilmeden sultanın sırlarını ne güzel sakladı. Sözü insan gibi, akıllı uslu söylemek gerekir. Yoksa hayvanlar gibi susmak daha iyidir.