Þuan: 5. KISIM 96. Söz

Bayezid-i Bistami bir sene hacca gitmek üzere yola çıktı. Bir devesi vardı. Azığını ve eÅŸyasını o deveye yüklemiÅŸti. Birisi kendisine; "Bu kadar uzun yol için, bu kadar yük bu deveye fazla gelmez mi?" dedi. Bayezid-i Bistami; "Acaba yükü taşıyan deve midir? Dikkat et bakalım, devenin sırtında yük var mı?" dedi. O kimse dikkatle baktığında gördü ki, yük devenin sırtından bir karış yukarıda durmaktadır. O kimse hayretini gizleyemeyip; "Sübhânallah! Ne kadar acâib bir iÅŸ." deyince, Bayezid-i Bistami; "Hâlimi sizden gizlesem, bana dil uzatıyorsunuz. Hâlimi size açık açık göstersem hayret ediyorsunuz, tâkat getiremiyorsunuz. Ben size ne yapayım bilemiyorum?" buyurdu ve yoluna devam etti. Ziyaretleri esnasında kendisine, annesinin hizmetine gitmesi bildirildi. Bistâm'a giden bir kafile ile hemen yola çıktı. Bistâm'a geldiÄŸi duyulunca bütün halk yollara dökülüp, kendisini karşıladılar. Seher vakti evlerine geldi. Annesi abdest almış ÅŸöyle duâ ediyordu:

"Yâ Rabbî! Benim garib oÄŸlumu her kötülükten muhafaza buyur. Büyükleri kendisinden hoÅŸnut eyle. OÄŸluma güzel hâller ve iyilikler ihsân buyur..." Bunun üzerine Sultan-ül-Ârifîn kapıyı çalıp izin istedi. Annesinin "Kim o?" sualine, Bayezid-i Bistami; "Senin garip oÄŸlun." cevabını verdi. Annesi koÅŸup kapıyı açtı ve; "Senden ayrılık hasretiyle aÄŸlaya aÄŸlaya saçlarıma ak düÅŸtü, belim büküldü." dedi.