Þuan: 5. KISIM 230. Söz

Hazret-i Ömer’in hilafeti zamanında, bir ÅŸahıs hanımının çok söylenmesi ve çekilmez bir hâl alması karşısında Hazret-i Ömer'e ÅŸikâyete karar verip Halifenin evine gelir. Kapıya geldiÄŸinde içerden sert, sinirli konuÅŸan bir kadın sesi duyar. Bir ara kapıyı çalamaz ve mütereddit halde öyle beklemeye baÅŸlar. Biraz sonra hep kadının konuÅŸtuÄŸunu ve halifenin sustuÄŸunu anlayan adam, kapıyı çalmaktan vazgeçip geri dönmeye karar verir ve ayrılacağı zaman kapı açılır. Kapıyı açan Hazret-i Ömer'dir. 
“Ne var, niye geldin, bir ÅŸey söylemeden niye geri dönüyorsun?” diye sorar.
Adam; “Ya Ömer! Ben hanımımı ÅŸikâyete gelmiÅŸtim. Baktım ki Halife bile hanımına ses çıkarmıyor. Ben niye ÅŸikâyet edeyim diye düÅŸündüm ve geri dönmeye karar verdim” dedi.
Hazret-i Ömer ÅŸu karşılığı verdi: 
“O benim evimin hanımıdır, çocuklarımın anasıdır, yemeklerimizi yapar, çamaşırlarımızı yıkar, evimizi düzenler. O bunları ihsan olarak yapıyor. Böyle birisine laf söylemek yakışmaz.”