Þuan: 5. KISIM 227. Söz

Yalnız yaÅŸayan bir derviÅŸ, sahranın bir köÅŸesinde oturuyordu. Yanından adamlarıyla bir hükümdar geçti. DerviÅŸ, başını kaldırıp hükümdara iltifat etmedi. Hükümdar öfkelendi. Vezir derviÅŸe dedi ki: 
Niçin saygı göstermedin? 
DerviÅŸ cevap verdi:
Hükümdara söyle, kim kendisinden nimet umuyorsa saygıyı ondan beklesin. Åžunu da bilsin ki, hükümdarlar halkın koruması içindir. Koyun, çoban için deÄŸildir. Fakat çoban, koyun içindir.
Hükümdar, derviÅŸin sözünü beÄŸendi: 
Benden bir ÅŸey iste, dedi. 
DerviÅŸ cevap verdi: 
Bir daha beni rahatsız etmemenizi istiyorum. 
Hükümdar: 
O halde bana öÄŸüt ver, deyince derviÅŸ ÅŸunu söyledi: 
Åžimdi elinde nimet varken düÅŸün! Zirvedesin, Allah için ne yapacaksan ÅŸimdi yap. Bu devlet de, saltanat da elden ele geçip gidecektir. Kalıcı olan ahiret için yapılandır. Yapılan ibadet bile olsa Allah rızası için yapılmamışsa dünyalık olur, dünyada kalır.