Þuan: 5. KISIM 221. Söz

CömertliÄŸi dillere destan olan Hatim-i Tai’ye derler ki:
Kendinden daha cömert birini gördün mü?
Evet gördüm.
KimmiÅŸ o?
Yetim bir gence misafir olmuÅŸtum. Bana bir koyun kesip ikram etti. Koyunun bir yeri çok hoÅŸuma gitti. Yemin ederek “burası çok lezzetliymiÅŸ” dedim. Genç, dışarı çıktı. On koyunu varmış. Birisini daha önce kesmiÅŸti. Dokuzunu da ÅŸimdi kesmiÅŸ. Benim sevdiÄŸim kısımları piÅŸirip önüme getirdi. Ben olanların farkında deÄŸildim. Giderken kapının önündeki kanları görünce sitemle sordum:
On koyunun onu da kesilir mi?
Sübhanallah bunda ÅŸaşılacak ne var? Bir ÅŸey sizin hoÅŸunuza gitmiÅŸ. Bunu yapmak da benim gücüm dâhilindedir. Bunu sizden esirgemem hiç uygun olur mu?
Bunu dinleyen arkadaşları tekrar sorarlar:
Yetim gencin ikramına karşılık siz de ona bir şey verdiniz mi?
Hatim-i Tai der ki:
Verdim ama pek mühim sayılmaz.
Ne verdiniz?
Üç yüz deve ile beÅŸ yüz koyun.
O halde sen ondan daha cömertsin.
Hayır, o genç benden daha cömerttir. Zira o malının tamamını verdi. Ben ise malımın çok azını verdim. Bir fakirin, yarım ekmeÄŸinin tamamını misafire vermesi mi mühimdir, yoksa bir zenginin sürüsünden bir deveyi misafirine ikram etmesi mi?