Þuan: 4. KISIM 184. Söz
1961 yılında Ä°lahiyat Fakültelerinde Tefsir ve Fıkıh dersleri veren Pakistan'lı ve uzun süre Paris'te bulunan Prof.Dr. Muhammed Hamidullah anlatıyor:
Ä°stanbul'da iken, bana Avrupalı bir müzik profesörü geldi:
"Kur'an'ı tetkik ediyorum" dedi. "Kur'an ÅŸiir deÄŸildir ama onda öyle bir musiki var ki, insanı hayrete düÅŸürüyor. Åžiirde bir kelimenin yerini deÄŸiÅŸtirsen, vezin bozulur, musiki ve ahengin kaybolduÄŸu derhal anlaşılır. Ama nesirden bir harf, birkaç kelime kaldırsan ahenk bozulmaz. Çünkü ölçü yoktur. Kur'an ÅŸiir olmamakla beraber ondan bir harf kaldırsan derhal kendine has musikinin aksadığı görülüyor. Bu beÅŸer sözünde olamaz. BeÅŸer sözünde böyle istisnasız tam bir ahenk bulunamaz. Bunun için Müslüman oldum. Yoksa ben Arapça bilmem. Kur'an'ın manasını da anlamam.
Nihayet Kur'an'daki musikinin, Kur'an'ın bir mucizesi olduÄŸuna delalet ettiÄŸi için Müslüman olmuÅŸtum. Hâlbuki Amener-Rasulü'de 'Lâtüâhizna' kelimesinde bu ahenk bozuluyor; musiki kalmıyor. Bir kelimede dahi bu ahengin bozulması onun mucizeliÄŸini kaldırır. Ä°manım sarsıldı."
"Oku bakalım nasıl bozuluyor?" dedim. Okudu ama 'Latuuâhizna' diye okuyor, vav harfini uzatma harfi gibi alıp ta harfini uzatıyordu. Ona dedim ki:
"Sen yanlış okuyorsun. Oradaki vav harfi, hemzenin yazılması için konmuÅŸtur. Uzatma harfi deÄŸildir. Onu dikkate alma ve ta harfini uzatmadan oku: Lâtüâhizna."
"O halde tamam, musiki mükemmeldir" dedi ve gitti.
Geçenlerde bana bir mektup yazmış:
"TeÅŸekkür ederim, imanımı tazeledin" diyor.