Þuan: 3. KISIM 35. Söz

Gaziantep evliyasından Åžuaybzâde Alî Âkif Efendi, bir gün sevdiklerine;

KardeÅŸlerim; “Ehl-i sünnet alimlerini sevmek, onlarla tanışmak, görüÅŸmek, onlar gibi olmaya özenmek ve o büyüklerin sözlerini iÅŸitmek ve kitaplarını okumak, Allah-ü Teâlâ’nın nimetlerinin en büyüklerindendir, buyurdu.

Neden? Dediler.

Çünkü dünyada rahat ve mesut yaÅŸamak, ahirette sonsuz cennet nimetlerine kavuÅŸmak, buna baÄŸlıdır.

Ve ekledi:

Sevgili Peygamberimiz; (Elmer’ü me’a men ehabbe) buyurdu.

O ne demek efendim?

Yani, kiÅŸi, dünyada kimleri seviyorsa, ahirette de o sevdikleriyle beraber olacak, demektir. Bunun için din büyüklerini seven kimse, cennette onlarla beraber olacaktır.

Bir gün de bir talebesi;

Hocam, en kıymetli ibadet nedir? Diye sordu bu zata.

Cevaben;

Namazdır, buyurdu.

Namaz mı dediniz?

Evet, namaz imandan sonra en kıymetli ibadettir dinimizde. Bir vakit namazı özürsüz kazaya bırakan, “Seksen hukbe” cehennemde yanacaktır.

Delikanlı, “Hukbe” kelimesini ilk defa duyuyordu.

Seksen ahiret senesidir ki, her günü, seksen dünya senesi kadardır.

Bir gün de;

Bir kâfir iman ederse, ilk yapacağı iÅŸ nedir? diye sordular.

Resûlullah’ın hayatını öÄŸrenmektir, buyurdu.

Sordular yine:

Cennete gitmenin yolu nedir hocam?

Resûlullah’a uymaktır.

İmanın esası?

“Resûlullah”ı sevmektir.

Sonra buyurdu ki:

Åžaşıyorum ÅŸu insanlara. Olur, olmaz kiÅŸilere muhabbet besliyorlar da, “ Peygamber (s.a.v) efendimizi sevmeyi o kadar benimsemiyorlar.